نرم نرمک میرسد اینک بهار

سرانجام که نه

ولی سال 88 هم به پایان رسید،سالی که بر خلاف اونچه در آغازش انتظار داشتم سرشار از رخدادهای ناگوار برای خودم و ایرانم بود.

کودتای سیاه،کودتای دروغ و فریب

و در پی اون جنبش ایرانیان آزاده جان به لب آمده از دست دروغ

و به خاک و خون کشیده شدن هم میهنانی که تنها جرمشان حق طلبی و اعتراض آرام بود توسط سرکوبگران خونخواری که ترجیح دادند به جای اینکه با دم گرمشون آهن سرد مردم را بیازمایند با آهن(سرب) گرم تفنگهاشون بدنهامون را سرد کنند و امیدمون را بکشند.

اما این سال با همه بدیهاش یه خبر خیلی خوب داشت و اون شکل گیری جنبش سبز بود،یه حرکت نیرومند اجتماعی که نوید بخش آینده ای بهتره،فردای سبزی که از راه میرسه.نمیدونم کی ولی بیگمانم آزادی را در ایرانمون خواهم دید و امیدوارم که این بار بهار آزادی زودگذر نباشه.

اون چیزی که تاریخ ایران زمین بهمون میگه اینه که در اوج ناامیدی هم باید شاد بود و امید داشت و اصلانوروز جشن امید و شادیه.و از یاد نبریم که آنگاه که  تازیان وحشی به رهبری قتیبه بن مسلم سیستان را به خاک و خون کشیده بودند مردی چنگ نواز در کوی و برزن میخواند:
با این همه غم در خانه دل
اندکی شادی باید
که گاه نوروز است

 اکنون نیز باید شاد بود و امید را زنده نگاه داشت.

این هم شعر زیبای شادروان فریدون مشیری،که میتونید با صدای استاد شجریان از اینجا گوش بدید و خاطره سروده شدنش را اینجا بخونید.

 بوي باران بوي سبزه بوي خاك
 شاخه هاي شسته باران خورده پاك
 آسمان آبي و ابر سپيد
 برگهاي سبز بيد
 عطر نرگس رقص باد
 نغمه شوق پرستو هاي شاد
 خلوت گرم كبوترهاي مست
 نرم نرمك مي‌رسد اينك بهار
 خوش به حال روزگار
 خوش به حال چشمه ها و دشت ها
 خوش به حال دانه ها و سبزه ها
 خوش به حال غنچه هاي نيمه باز
 خوش به حال دختر ميخك كه مي خندد به ناز
 خوش به حال جام لبريز از شراب
 خوش به حال آفتاب
 اي دل من گرچه در اين روزگار
 جامه رنگين نمي پوشي به كام
 باده رنگين نمي نوشي ز جام
 نقل و سبزه در ميان سفره نيست
 جامت از ان مي كه مي بايد تهي است
 اي دريغ از تو اگر چون گل نرقصي با نسيم
 اي دريغ از من اگر مستم نسازد آفتاب
 اي دريغ از ما اگر كامي نگيريم از بهار
 گر نكوبي شيشه غم را به سنگ
 هفت رنگش ميشود هفتاد رنگ


به امید سالی بهتر.